Ik heb in november de bijscholing “We’re only human” bij het Najaarscongres van VGCT gevolgd.
Hieronder een kort stukje over de bijscholing geciteerd van de VGCT site:
‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’: een ingesleten uitdrukking die we ook in 2021 nog gebruiken.
Maar wat bedoelen we precies als we het hebben over normaal, gezond en aanpassend gedrag?
En wie bepaalt dat eigenlijk?
Welke rol spelen context, cultuur en andere vormen van diversiteit, en hoe kunnen we daar in de behandeling het beste mee omgaan?
Waarom zijn de gevolgen voor diegenen die afwijken van de norm vaak zo groot?
En, wordt het niet eens tijd dat we veel genuanceerder gaan denken over wat normaal en abnormaal is, gewoonweg omdat we allemaal mensen zijn?
We gaan het er uitgebreid over hebben tijdens het najaarscongres 2021.
We gaan ook kijken naar de therapeut als mens.
Hoeveel mens mag en kan de therapeut zijn?
Hoe word en blijf je een goede therapeut?
Wat is de rol van (zelf)reflectie, wat zijn de kansen en risico’s van self-disclosure en waar liggen de grenzen van jezelf en die van je cliënt?
En wat als we als hulpverleners fouten maken, of zelf last krijgen van wat we horen en zien tijdens ons werk?